007.

3/22 Alice's Diet

Boże święty. Jezu. Ja pierdole. Ja jestem pojebana. Naprawdę. Jestem beznadziejna, bezsensowna, słaba, okropna, gruba, idiotyczna, debilowata i tak długo by wymieniać.

PRZEPRASZAM.

Opowiem Wam coś. Błagam - nie odwróćcie się ode mnie za to.

Wszystko zaczęło się około 10:00...
Więc tak - obudziłam się po 9:00. Wypiłam dwie szklanki wody, bo zaczęłam czuć głód. Zeszłam na dół. Rodzice jedli kanapki. Żeby nic nie podejrzewali spytałam mamy, czy mamy w domu rzeżuchę, żeby upozorować to, że chcę się zdrowo odżywiać. Zasiałam ją rozmawiając z mamą, bo tata już wyszedł do pracy. Potem poszłam do swojego pokoju. Przeczytałam Wasze posty oraz komentarze pod moim. Nagle uświadomiłam sobie, że przez głodówki mogę nie urosnąć, a przecież jestem jeszcze w tym wieku, kiedy rośnie się najwięcej. TU ZACZĘŁO SIĘ WSZYSTKO SYPAĆ. Chwilę potem przyszła do nas ciocia. Lubię ją. Jest bardzo chuda. Rozmawiałyśmy chwilę. Ona już widziała po mnie, że się głodzę. Powiedziała mi, że głodówki lecznicze mogę stosować, ale niedługo i, żebym zaczęła odchudzać się normalnie. Ja od razu mówiłam jej, żeby dała mi spokój, bo nie zrezygnuję. Ona jednak mówiła, że ja jestem chuda (ta, jasne. już od razu kurde anorektyczka. ja pierdziele, nienawidzę jak ktoś okłamuje mnie, że jestem chuda!!!) i, żebym zaczęła biegać, ćwiczyć intensywnie to wyrobią mi się mięśnie na nogach i ukształtują mi się tak, jak chcę. Mówiła, że nie mam grubych nóg tylko, że one nie są dobrze ukształtowane i mogę właśnie to zrobić biegając. Zaczęłam się wtedy zastanawiać. Postanowiłam, że spróbuję.Mówiłam sobie, ze schudnę tą jej zdrową metodą i dopiero za jakiś czas, gdy już będę chuda napiszę tu post. Chciałam to zostawić. ZREZYGNOWAŁAM Z PRO-ANY I Z BYCIA MOTYLKIEM. Zjadłam więc dwie kanapki z serkiem topionym. Kromki były malutkie z chleba grahamowego. Przeżuwałam je baaardzooo długo. Potem mama wlepiła mi półtorej pomarańcza. Na koniec miałam straszną ochotę na czekoladę. Ja mam tak, że przed i w czasie okresu nie mam ochoty na czekoladę, a po mogłabym wrąbać całą stertę czekolady. Mama powiedziała mi, że w lodówce jest czekolada. Bez wahania otworzyłam ją i zjadłam 6 kawałeczków. Potem poszłam biegać. ZACZĘŁY SIĘ WYRZUTY SUMIENIA. Tylko, że one były malutkie. Przebiegłam 6 km. Wróciłam do domu. Wszyscy zjedli już obiad. Miałam ochotę na jedzenie. Wzięłam makaron, serek DANIO i starte jabłko. Zjadłam. Na pół z bratem. Później umyłam naczynia. Myjąc je już stałam się całkiem inną osobą. Zaczęłam żałować, że tak postąpiłam. Zaczęłam znów nienawidzić siebie. Chciałam zniknąć.Szybko poszłam do łazienki. stanęłam na wadze. Widząc te 48 kg poczułam, że jestem totalną kretynką, że zepsułam te 2 wspaniałe dni diety. Czułam się jak najgorszy grubas. Wsadziłam dwa palce do gardła. Nie mogłam zwymiotować. Myślałam, że się załamię.

Tak. Możecie mnie teraz wyzywać. Nienawidzę siebie. Szło mi tak dobrze. Nie zrezygnuję z Pro-Any. Będę ćwiczyć i biegać, ale nie zrezygnuję. Teraz już to wiem. Dalej poprowadzę dietę. Za karę za dzisiejszy dzień zrobię sobie kiedyś zamiast jedzenia dwudniową głodówkę. Zawiodłam się na sobie. Aż mi wstyd o tym mówić. Nikomu nie powiem o kontynuacji tego stylu życia. Wiecie o tym tylko Wy. Inni będą myśleć, że jestem fit.

Czy jeśli połknę trochę olejku rycynowego na przeczyszczenie, to pozbędę się tych kalorii? Proszę Was o odpowiedź, bo ja już nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Jeśli jutro stanę na wadzę i zamiast tych wywalczonych 48 kg zobaczę 50, to się zabiję...

Dziś nie zjem już nic. Jutro te 200 kcal. Ja zjem mniej. Może 100, może jeszcze mniej. Nawet te cholerne nogi mi już troszkę schudły, a ja to zaprzepaściłam!

Odpowiadam na Wasze pytanie - pierwsza piosenka to Epigram - I'm sorry, I'm lost. Właśnie... Ja też przepraszam i też jestem przegrana.

Kocham Was :(